DEURDEDEUR DEUR

Analyse van het verhaalopbouw

 

De voorstelling begon met een expositie, hier leerden we de belangrijkste personages kennen. Zo maakte we kennis met de regisseur, Joppe, en zijn acteurs. Ze moesten een toneel opvoeren en hiervoor oefenen. Het motorische moment is wanneer de acteurs hun vergissen in hun script. Ze kennen het script niet goed genoeg, terwijl ze binnen enkele dagen een toneel hebben. Joppe raakt hierdoor heel gestrest. De regisseur wilt natuurlijk een goede voorstelling, maar dit is enkel mogelijk wanneer de acteurs meewerken en hun teksten kennen. In de crisissituatie komt de spanning tot zijn hoogtepunt. Hier was dat het moment van de voorstelling waarbij van alles mis liep. Achter de schermen hadden de acteurs onderling een conflict. Kyria was in een prille relatie Evert, maar Evert was er van overtuigd geraakt dat ze vreemd ging Carsten. Gillis, de inbreker, was dronken. Met ander woorden was de show een grote chaos. Dan komt de ontknoping, waar de regisseur de stress niet meer aankon en een hartstilstand kreeg tijdens de voorstelling.

 

Het is een chronologisch, logisch verhaal, dat opgebouwd is volgens oorzaak-gevolg en een rode draad (repetities) van het begin naar het einde loopt. Het is een aristotelische verhaalopbouw. De handelingen van de acteurs en regisseur worden gemotiveerd. De agressieve reactie van Evert is gegrond, wanneer hij er van overtuigd is dat zijn vriendin vreemd ging met een medeacteur.

 

Analyse van de Personages

 

De regisseur, Joppe, heeft eerder een opvliegend karakter. Hij wilt een goed toneelstuk opvoeren, maar duld weinig fouten of inbreng van de acteurs in de repetities. Zijn wil is wet en moet correct uitgevoerd worden. Natuurlijk zijn de acteurs het hier niet altijd mee eens en hierdoor ontstaan er spanning en krijgt Joppe uitbarstingen. Achter de schermen slaapt hij soms met de actrice, Kyria. Dit is algemeen geweten door de acteurs, maar deze zwijgen hierover. Op het einde kreeg hij een hartaanval als gevolg van zijn opwindingen.

 

Evert is een uiterst goede acteur. Hij heeft dan ook een van de hoofdrollen in het stuk gekregen, maar durft af en toe eens ingaan tegen Joppe. Hierdoor ontstaat er dan een conflict op het toneel. Verder is hij redelijk verstrooid, waardoor hij soms zijn tekst eens vergeet. Op het podium speelt hij Fred en had hij een minnares Brigitte (gespeeld door Kyria) op het toneel. Achter de schermen heeft hij een relatie met Elisa, een andere actrice. Later in het toneel was hij er van overtuigd dat deze vreemdging met Carsten (andere acteur). Dit was noch goed voor hun relatie, noch goed voor het toneelstuk.

 

Kyria is een actrice dat heel snel afgeleidt wordt, traag van begrip is en opmerkingen, commentaren vaak heel persoonlijk neemt. De regisseur moet een tekst vaak enkele keren herhalen voor wanneer ze het begrijpt. Achter de schermen slaapt ze ook met de regisseur, Joppe. Verder is ze vaak niet mee met de onderlinge dynamiek in de groep. Op het toneel speelde ze Brigitte (ook een hoofdpersonage) en had ze een affaire met Fred.

 

Carsten is iemand die zich enorm focust op zijn acteurprestaties en steeds zijn best doet om te verbeteren. Hij wordt echter achter de schermen beschuldigd van een relatie met Elisa. Dit is natuurlijk absurd en probeert de woedende Evert hiervan te overtuigen. Ook is hij steeds de bemiddelaar in de conflicten tussen Joppe en een acteur. Op het podium speelt hij Donald, de man van Lindsey. Ze hebben een dienstmeisje, mevrouw Pollet (gespeeld door Elisa).

 

Kelly was op het podium Lindsey, de vrouw van Donald. Achter de schermen was ze ook souffleur en geluidsvrouw. Ze is eerder de ‘huistype’ vrouw en hielp haar mede-acteurs steeds.

 

Elisa speelde op het podium mevrouw Pollet. Deze was het dienstmeisje van Lindsey en Donald. Echter naast het podium had ze een prille relatie met Evert. Ze werd er later ook van beschuldigd dat ze vreemd ging, terwijl dit helemaal niet waar was.

 

Tot slot is er Gillis nog. Gillis was een acteur met een drankprobleem, waardoor die tijdens de repetities vaak zijn kater uitsliep. Zijn rol was dan ook niet al te groot en hierdoor kon hij het zich permitteren om te slapen en wakker te worden wanneer hij moest inpikken in het toneel. Op het toneel speelde hij een inbreker die inbrak bij Donald en Lindsey. Wanneer hij inbrak ontdekte hij de affaire tussen zijn dochter, Brigitte, en Fred.

 

Ik kan me het meest identificeren Kyria. Vaak ben ik ook trager van begrip en neem ik opmerkingen vele te persoonlijk. Dit zijn typerende kenmerken van het personage. Echter een relatie met de regisseur zou ik niet aangaan, aangezien dit de professionele relatie later in gevaar kan brengen.

 

Onderzoek naar ‘de vierde wand’

Het publiek werd niet betrokken in het toneel. De spelers deden alsof er geen publiek was. Wel liepen de regisseur (Joppe) en andere acteurs in het publiek om naar de dronken acteur Gillis te zoeken die ergens zijn roes lag uit te slapen.

 

Analyse van de tijd

De gebeurtenis speelde zich af in het heden. Het tijdsbeeld is eerder wat vaag. Het is mogelijk een heel actueel tijdsbeeld, aangezien het ging om een modern toneelstuk dat ze repeteerde. In de scènes werd een grote tijdsprong gemaakt. We hadden enerzijds de repetitie, dan was er kleine onderbreking in het toneel en na de onderbreking waren we enkele dagen verder en was de dag van het toneel aangebroken.

 

analyse van de ruimte

Het toneelstuk speelt zich af op één plek, namelijk een podium. Hier wordt gerepeteerd en de voorstelling vertoont. De ruimte was heel simplistisch. Het toneelstuk bestond uit een huis, waar verschillende deuren moesten zijn. Dit was zelf gemaakt uit karton en op elke deur stond geschreven wat zich erachter bevond; badkamer, slaapkamer,.. . De rekwisieten waren ook eerder beperkt. Dit is te danken aan het beperkte budget.

 

 

 

 

 

analyse spanningsopbouw

Het hoofdconflict in het begin bevindt zich tussen de regisseur en zijn acteurs. De acteurs kennen hun rol niet voldoende en hierdoor moet de voorstelling steeds onderbroken worden en krijgt de regisseur steeds meer stress. Dit conflict wordt steeds groter en groter naarmate de repetitie duurt.

Ook ontstaan er tussen de acteurs zelf ook nog eens conflicten door misverstanden. Evert is kwaad op Carsten, omdat hij denkt dat hij met Elisa naar bed geweest is. Ook Gillis vaak zat is en hierdoor vaak eens te laat komt, zorgt voor stress zowel bij de regisseur als de acteurs. De spanning loopt op en dit reflecteert zich ook in hun optreden, waarvoor ze gerepeteerd hebben. Het verloopt heel chaotisch en hierdoor bereikt de spanning zijn toppunt en krijgt de regisseur een hartaanval door zich op te winden.

 

analyse motief en Thema

Het centrale thema bij dit toneel is duidelijk liefde.

Dit wordt duidelijk ontvouwt door verschillende motieven. Enerzijds heeft de regisseur een liefde voor toneel, waardoor hij heel veeleisend is voor zijn acteurs. Ook heeft hij een liefde voor een bepaalde actrice, Kyria. Het drama dat zich afspeelt tussen Evert, Elisa en Carsten is ook door liefde. Evert ziet Elisa graag en tolereert hierdoor niet dat deze hem zou bedriegen met Carsten. Dit is natuurlijk niet waar, maar dit gelooft hij niet.

 

Analyse tekentaal van het theater

Wanneer de regisseur een woede-uitbarsting krijgt doordat de acteurs hun tekst niet genoeg kennen, merken we duidelijk een verschil in tempo. Joppe praat veel luider en sneller dan anders. Ook verandert zijn gezichtsuitdrukking volledig. Hij gaat van een vriendelijk gezicht over naar een woedende gelaatsuitdrukking. Gillis roept ook veel luider en praat veel onduidelijker wanneer hij teveel gedronken heeft dan anders. Het decor is vrij simpel. Een kartonnen muur, waar deuren uit gesneden zijn en op de deuren zijn de namen van de ruimte erachter geschreven. De hoofdreden is het gebrek aan geld. Het is eerder een klein toneelgezelschap. Dit merken we ook in de klederdracht. Joppe heeft een deftig wit hemd aan. Hieruit leiden we af dat het een hele nette, professionele regisseur is. Elk personage heeft de kleding aan van in het toneel zelf. Ze veranderen niet van outfit om de scheidingslijn tussen het echte leven en hun toneeloptreden weer te geven. Dit kan soms verwarrend zijn, maar door de gezichtsuitdrukkingen, het gedrag wordt dit meestal wel duidelijk.

“Bling, Bling”, Jan van de Cruysse

prijs: Diamanten kogel 2016; Prijs voor de beste Nederlandstalige thriller het afgelopen jaar

Prijswinnaars vorige jaren:

Jaar	Boek	Auteur	ISBN code	ISBN ebook
2016	Bling Bling	Jan Van der Cruysse	978-90-5908-701-9	978-94-604-1554-8
2015	Smeergeld	Nausicaa Marbe	978-90-44624-82-3
2014	De Zwarte Duivel	Jacob Vis	978-90-86602-46-9
2013	2017	Rudy Soetewey	978-90-79552-92-4
2012	Blauw goud	Almar Otten	978-90-218-0630-3	978-90-218-0631-0
2011	Roomservice	Elvin Post	978-90-414-1821-0	978-90-414-1999-6
2010	Wrede schoonheid	Mieke de Loof	978-90-445-1687-6
2009	Stiletto Libretto	Bavo Dhooge	978-90-223-2351-9	978-94-604-1007-9
2008	Pentito	Simon de Waal	978-90-488-0047-6	978-90-488-0345-3
2007	Starr	Patrick Conrad	978-90-524-0967-2
2006	Het diepe water	Felix Thijssen	978-90-210-5006-5	978-90-218-0218-3
2005	Onder druk	Esther Verhoef	978-90-414-1221-8	978-90-414-2003-9
2004	Medeschuldig	Bob Mendes	978-90-223-1792-1	978-94-604-1071-0
2003	Dossier K.	Jef Geeraerts	978-90-446-1497-8	978-90-446-1904-1
2002	De Emerson locomotief	Benny Baudewyns	978-90

Terecht gewonnen?

Deze prijs is zeker en vast terecht gewonnen. Het verhaal handelt over een diamantenroof, waarna een beveiliger hierna op eigen houtje een zoektocht naar de diamanten starten. Wanneer ze echter verder in haar zoektocht geraakt ontdekt ze dat het niet zomaar een diefstal was, maar er een heel netwerk aan criminelen wereldwijd verspreid achter zit.

Het is een verhaal dat zeer vlot leest en waarbij je zeker en vast geen achtergrond informatie over diamanten, politie,.. nodig hebt. Ik heb het verhaal in een adem uitgelezen, omdat het zo spannend was.

Het fijne aan dit verhaal is dat er meerdere verhaallijnen door elkaar lopen en je zelf de puzzelstukjes bij elkaar moet zoeken. Zo voel je je meer betrokken in het verhaal en zorgt het er ook voor dat het verhaal net iets spannender is. Je gaat samen met het hoofdpersonage de draden van de grote diamantensector uit elkaar halen en uitpluizen wat er gebeurd is.

Ook is het hoofdpersonage zeer nieuwsgierig, waardoor ze vaak in een gevaarlijke situatie beland. Haar gevoel voor rechtvaardigheid, zorgt ervoor dat ze niet op haar mondje gevallen is. In bepaalde situaties zal ze dan ook haar mening laten horen, wanneer het net beter is om even te zwijgen. Dit zorgt er natuurlijk voor dat het verhaal nog net iets spannender wordt.

 

Het boek dat mij de voorbije 2 jaar het meest aansprak was ongetwijfeld 13 reasons why van Jay Asher. Ik vond het verhaal heel emotioneel en meeslepend geschreven. De gevoelens van het hoofdpersonage, Hannah, waren prachtig omschreven. Bepaalde zinnen in het boek waren zo diepzinnig en intrigeerde mij dan ook enorm. Een voorbeeld: “Hij vond dat puberverliefdheid weinig betekent.  Maar klopt dat wel? Voor mij betekende het juist heel veel.” Deze zin laat mij stilstaan bij het feit dat de waarden van elke mens verschillend zijn de ene hecht meer belang aan liefde, passie terwijl de andere eerder aan genot, plezier. Ook is dit afhankelijk van de leeftijd.

Daarnaast is het boek van Alice Fokkelman, “Ik ken je nog” een zeer aangenaam boek. Het is een psychologische thriller dat je zelfs na het lezen van het boek nog met vragen laat zitten. De vraag die door mijn hoofd bleef dwalen was: ‘Wie is het slachtoffer en wie is de dader?’ Deze vraag word normaal naar het einde van het boek duidelijk, maar Alice Fokkelman slaagde erin het in dit boek mysterieus te laten. Een man plag zelfmoord dus je zou kunnen beweren dat hij het slachtoffer was, maar op het einde van het verhaal word duidelijk dat het meisje dat hij steeds pestte hem daar aanleiding tot gaf. Wie is het slachtoffer? Beide zijn ze overtuigd van hun onschuld en beide hebben ze een ander zicht op de feiten wat het verhaal zo intrigerend maakt.

Deze voorbije 2 jaar heb ik jammer genoeg ook een boek gelezen dat mij minder beviel en dit was het boek van Guy Didelez, “Puur“. Ik ben er dan ook niet in geslaagd dit boek uit te lezen. Het verhaal is in standaardtaal geschreven, waardoor ik me al niet echt kon inleven in het verhaal. Verder was het jammer genoeg iets te langdradig waardoor ik de moed verloor om het verder uit te lezen.

Ik kan zeker en vast zeggen dat mijn leesvoorkeur geëvolueerd is. Vroeger was ik enorme grote fan van ‘dunne’, voorspelbare boeken met een aansprekende cover. De laatste jaren begon ik informatieve boeken steeds meer en meer te waarderen. Zo las ik het boek van Christian Jarrett en Joannah Ginsburg, “Psychologie“. Ook durfde ik mijn tanden te zetten in het boek van Ferdinand Von Schirach, “Straf“. Het laatste boek bestond zelf uit een zwarte cover zonder enige tekst. Ik ben geen enkele schrijver meer of minder gaan waarderen, omdat ik niet veel belang hecht aan schrijvers. Ik vergeet vaak de namen en kies boeken op basis van de inhoudstafel.

De leukste opdracht vind ik een boek lezen en aanduiden wat je aansprak (kernboek). Deze opdracht zorgt er altijd voor dat ik dieper ga nadenken over het boek en voor een moment volledig van de aarde verdwijn. Ik ben een persoon die graag filosofeert en hierdoor zal deze opdracht mij ook het meest aangesproken hebben.

De best gelukte opdracht is mijn Haiku vind ik. Hier heb ik dan ook lang aan gewerkt. Ik vind het heel leuk om creatief te werk te gaan en zelf eens een tekst te verzinnen in plaats van te lezen.

Literatuur lees ik nu met een heel ander beeld. Door de verplichting om boeken te lezen voor de portfolio’s heb ik elk genre ook wat beter leren kennen en dit zorgde ervoor dat ik enorm hield van waargebeurde verhalen. Dit is een genre dat ik nooit op eigen initiatief zou beginnen lezen. Ik lees deze boeken met heel veel interesse, omdat ik ook weet dat dit echt gebeurd is. Ik vind de gevoelens die bij dit genre komen kijken veel intenser, omdat het een waargebeurd verhaal is. Ook door het opzoeken van informatie kom je veel te weten over de auteurs en hun weg naar het schrijven van het boek. Dit is uiterst moeilijk en hierdoor heb ik ook meer respect gekregen voor  de verhalen dat niet mijn genre zijn.

Ik vind lezen nu veel leuker ten opzichte van vorig jaar. Vorig jaar las ik boeken, omdat dit een verplichting was. Dit jaar heb ik zelf al enkele boeken op eigen initiatief gelezen, omdat het onderwerp mij zo interesseerde. Ook vind ik het wel ontspannend om eens te lezen. Vroeger keek ik veel liever films, terwijl ik nu in het zonnetje (soms) al eens liever een boek lees. Dit komt vooral doordat er meer fantasie te pas komt aan een boek en je de personage naar eigen beeld kunt vormen.

Mijn smaak in films/theater is nog niet echt veranderd. Ik hou zowat van elk genre hierin, zelfs animatiefilms spreken mij nog aan. Ik heb wel een lichte voorkeur voor romantische komedies. De voorspelbaarheid en het happy-end blijven mij aantrekken.

Op de competentiematrix van Theo Witte schat ik mijn leesniveau niveau 4 in. Ik wil heel graag de personages begrijpen en mij inleven in het verhaal. Wanneer het verhaal mij aanstaat, bijt ik mij soms wel eens vast in iets taaiere boeken. Ik vind het leuk wanneer het personage onvoorspelbaar is, zodat het verhaal toch nog enigszins ‘spannend’ is. Op die manier kan ik de gebeurtenissen interpreteren en proberen het verhaal te achterhalen.

 

OPDRACHT 5: STRUCTUREEL-ANALYTISCH VERSLAG PAASVAKANTIEBOEK

Alice Fokkelman, Ik ken je nog

De titel verwijst naar de nieuwe buurman van Manon. De nieuwe buurman, Wessel, was de buurjongen uit haar kindertijd die haar pestte. Althans zo zag Manon dat,volgens Wessel waren het maatjes die af en toe eens kibbelde. Na velen jaren kwam hij als volwassen recht over Manon wonen en ze herkende hem nog steeds.

Het is een fictief boek. Manon, een uiterst gevoelig meisje, werd als kind vaak gepest door de buurjongen (Wessel) die door haar vader als kind aan huis beschouwd werd. Ze voelde zich hierdoor verwaarloosd en nam elke actie van Wessel veel te serieus. Wanneer ze volwassen was, had ze haar leven eindelijk op een rijtje en was ze verlost van haar minderwaardigheidcomplex. Ze kreeg een goede vriendin, Suzanne (Suus), waar ze erg gehecht aan raakte. Wanneer deze ging verhuizen naar een ander land en de nieuwe buurman Wessel bleek te zijn, liep alles fout. Wessel herinnerde haar aan haar kindertijd dat volgens haar een slechte periode was. Ze nam elke poging om het goed te maken van Wessel slecht op. Door deze overdreven reacties van Manon liep haar huwelijk ook niet al te best. Jasper, haar man, had volgens haar een affaire met de vrouw van Wessel (Sabine). Sabine, een erg lieve dame, probeert een vriendschap te sluiten met Manon die hier helemaal niet open voor staat. Door haar achterdochtigheid drijft ze haar man steeds meer in de armen van Sabine. Haar man, die in het verleden al eens een minnares heeft gehad, maar door de ‘plotse’ zwangerschap van Manon dit achter zich heeft gelaten en verhuisd is, uit steeds meer kritiek op Manon. Hun dochtertje, Lotte, is een erg vrolijk, zelfverzekerd meisje dat de ouders nog samenhoudt. Zij sluit een vriendschap met beide kinderen van Wessel. Hierdoor wordt zowel Manon als Jasper steeds meer geconfronteerd met Wessel en zijn vrouw. Jasper en Suzanne vinden dit beide een erg leuk stel en hierdoor wordt Manon steeds meer jaloers. Wessel heeft een diepe depressie door allerlei valse beschuldigen op het werk en familiedrama en zoekt hierdoor een uitvlucht in drank en drugs. Op het einde kan hij dit niet meer aan en maakt hij een einde aan zijn leven. Manon komt steeds meer te weten over haar jeugd met Wessel en ontdekt dat Wessel gewoon een jongen was met thuisproblemen en door die rede af en toe onaardig was. Ook waren bepaalde herinneringen waarin Wessel haar pestte anders dan de realiteit. Hierdoor zit ze dan met een enorm schuldgevoel, maar op het einde is er een plottwist en komen we ook te weten dat de gekwetste Manon ook voor een groot deel schuld had aan Wessels dood.

In dit verhaal hebben we te maken met een ab ovo. Eerst maken we kennis met Wessel en Manon. Het begint met een fragmentje uit het verleden wanneer ze kinderen waren om het verhaal beter te snappen. Het motorisch moment van het verhaal ligt in het begin. Suus, de beste vriendin van Manon, verhuist al snel naar een ander land en Manon ontdekt dat de nieuwe buurman een oude bekende is. De buurman, Wessel, was haar oude buurjongen die haar volgens haar steeds pestte.

We hebben te maken met een intern ondergangsverhaal, omdat je pas op het einde ontdekt hoe Manon echt in elkaar zit. Allereerst was ik ervan overtuigd dat Manon het slachtoffer was van Wessels pestgedrag, maar naar het einde toe vervaagde steeds de lijn tussen slachtoffer en schuldige. Ze hebben beiden hun fouten gemaakt. Manon wordt ook steeds gemener door de jaloezie naar het einde toe. Het verhaal is eerder een stream of consciousness. We krijgen de gedachten van Manon te lezen, waardoor je automatisch aan Manon haar kant staat, omdat je maar een kant van het verhaal hoort. Geleidelijk aan ontdekken we door andere personen hoe Wessel de realiteit ervaarde. Er wordt ook gebruik gemaakt van een legpuzzelstructuur. We krijgen steeds flashbacks naar het verleden te lezen wanneer Manon denkt aan haar kindertijd. Hierdoor komen we steeds meer te weten en op het einde hebben we het laatste puzzelstukje om het hele verhaal te begrijpen.

Er is ook een open einde. Ik zit nog met oneindig veel vragen. Het is onduidelijk wat nu de relatie tussen Sabine en Jasper is. Ook wat er nu met Manon gaat gebeuren. Gaat ze ten onder aan haar schuldgevoelens of waren haar gevoelens maar een act? Wie is er nu het slachtoffer; Manon of Wessel?

Het thema’s van het verhaal zijn jaloezie, liefde en onzekerheid. Er zijn motieven in het verhaal terug te vinden. Naar mijn gevoel was elke actie van Wessel naar Manon toe uit liefde. Als kind was hij diegene die haar pestte, maar zoals het spreekwoord luidt ‘Meisjes plagen is om liefde vragen’. Hij was er ook steeds voor Manon als kind las hij haar uren verhaaltjes voor wanneer Manon haar mama gestorven was. Ook wanneer Manon tijdens het zeilen in het water viel, was hij diegene die haar achterna sprong om haar te redden. Manon haar acties waren eer uit jaloezie. Wessel werd door haar vader behandelt als zijn eigen zoon en Manon vond het niet leuk om de aandacht van haar vader te delen. Hierdoor weende ze ook heel snel om medelijden van haar vader te krijgen. Ook het feit dat zij diegene was die de spacecake besteld had en de schuld op Wessel stak om Sabine tegen hem op te zetten. Of het feit dat hij de collega’s op zijn werk aangespoord heeft om klacht in te dienen. Dit allemaal omdat zij jaloers was.

We hebben hier te maken met een belevende ik-persoon. We lezen het verhaal uit het standpunt van Manon, waardoor je in het begin dezelfde gevoelens als Manon ervaart. Later in het verhaal wordt door derde de visie van Wessel op de feiten duidelijk gemaakt en begin je een eigen visie op de feiten te ontwikkelen.

De personages worden impliciet voorgesteld. Doorheen het verhaal merk je dat Manon niet het slachtoffer is zoals ze zichzelf altijd ziet. Ook is Wessel niet de brutale pestkop, maar een jongen die te weinig liefde kreeg thuis en hierdoor soms prikkelbaar was. We hebben wel te maken met round characters. Doorheen het verhaal versterkt de jaloezie van Manon alleen maar, waardoor ze steeds gemenere acties onderneemt. Wessel daarentegen wordt steeds meer depressief en hopelozer en ziet geen uitweg meer in het leven. De protagonist is Manon en de antagonist is Wessel. Het is niet duidelijk wie de goede en wie de slechte is. Beide hebben ze fouten gemaakt en beide interpreteren ze de gebeurtenissen anders.

Het is een chronologisch verhaal. Alle gebeurtenissen zijn in volgorde van de tijd, maar wel hebben we te maken met herinneringen van Manon. deze worden weergegeven als flashbacks. De vertelde tijd is veel groter dan de verteltijd. In het echt gaat het verhaal over het hele leven, terwijl ik dit in enkele uurtjes uitgelezen heb. We hebben te maken met een versnelling.

Het verhaal speelt zich af in een kleine, gezellige buurt waar iedereen zijn buren kent. Er zijn dan ook vele buurtfeesten. Wessel komt van de grote stad (Amsterdam) naar deze gezellige kleine buurt wonen, terwijl suus juist verhuist naar een grote stad. Deze kleine, gezellig buurt is strategisch gekozen, omdat ze hierdoor elkaar heel vaak voor de voeten lopen en er meer spanning opgebouwd kan worden.

de schrijver maakt gebruik van spreektaal. Zo maakt zij gebruik van aanhalingstekens om echte conversaties in te bouwen. Deze conversaties zijn dan ook eerder informeel. Ze maakt gebruik van tussentaal. Er waren weinig moeilijke woorden. Aan de hand van de context begreep ik elk woord uiterst goed. Ook maakt ze eerder gebruik van korte zinnen, omdat het anders moeilijker wordt om de conversaties te volgen. Ze beschikt over een iets mindere gevarieerde zinsbouw. Zo gebruikt ze de neutrale woorden als gaan en gaat ze minder variëren.

Het verhaal is wel heel emotioneel geschreven. Ik heb met beide karakters, zowel Manon als Wessel, medelijden gehad. Beide hadden ze een andere kijk op de feiten en vanuit hun standpunt snapte ik de visie volledig.

We hebben te maken met een psychologische thriller. Zo gaat word er veel gebruik gemaakt van manipulatie. Zo vindt Manon dat Wessel haar vader manipuleerde, omdat hij elke gebeurtenis naar zijn hand draaide. Terwijl Manon ook Sabine probeert te manipuleren. ze probeert sabine te laten denken dat de spacecake van Wessel was, die af en toe wel eens drugs gebruikt, terwijl ze deze zelf gekocht had. Hierdoor wordt de relatie tussen Sabine en Wessel ook meer troebel. Het plot was ook uiterst spannend. Zo kwamen we te weten dat Manon nooit zo heilig was als ze zich voordeed en dat ze niet steeds het slachtoffer was. Ook Wessel was een slachtoffer. Mentaal wordt Manon ook helemaal zot. Ze kan de ware intenties van Wessel niet inschatten en voelt zich steeds tekort gedaan. Ze ziet zichzelf ook constant als het slachtoffer, terwijl dit niet altijd zo is. Het boek sluit volledig aan bij de kenmerken van een psychologische thriller.

Eén visie,

één doel,

Een massa die samen opkomt,

want samen kunnen we iets bereiken.

Wat heeft het voor nut om nog naar school te gaan,

als door dit beleid de aarde toch vergaat?

Veel kennis of niet,

iedereen wordt hier slachtoffer van.

Wij kunnen dit voorkomen,

wij willen dit voorkomen!

Want het is onze generatie die hieronder zal leiden,

Niemand is onoverwinnelijk

zelf de mensheid niet.

Ontkenning is geen vorm van politiek voeren,

maar laf.

Moeten politici hiervoor zoveel geleerd hebben als ze dit nog niet begrijpen?

Of is het simpelweg niet ‘hun probleem’?

De jeugd laat zich horen,

zodat het hun probleem wordt!

 

 

 

Geen kind meer

Esther Boek

 

Het boek Geen kind meer behandelt de thema’s verkrachting en de onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor haar kind. Verkrachting is iets dat ver van mijn bed lijkt. Door de media kom je hier wel mee in contact, maar vaak als ‘buitenstaander’. Je begrijpt hoe erg en realistisch het is, maar denkt er niet aan dat dit ook met jou kan gebeuren. Dit boek gaat eerder over de beschuldiging van een verkrachting. Een nog al katholiek opgevoed meisje begint op jonge leeftijd te experimenteren met een oudere jongen. Uit schrik voor haar moeder beschuldigt ze deze jongen van verkrachting. Dit boek behandelt de inpakt van de beschuldiging op dit gezin. Wanneer je door de maatschappij het label ‘verkrachter’ krijgt, ben je zo goed als verdoemd. Ook als dit nadien niet blijkt te kloppen, wordt je nog steeds zo bekeken. ‘Waar rook is, is vuur” is een uitspraak dat mensen vaak gebruiken om hun kritiek te ondersteunen.

 

De onvoorwaardelijke steun en liefde van de moeder begrijp ik wel. Het is op zo een moment dat je vertrouwen in je kinderen op proef gesteld worden. Het is niet makkelijk om steeds je kinderen te steunen in deze situatie, wanneer de twijfel toeneemt. Mijn mama haar vertrouwen is nog niet in die mate op proef gesteld, maar op vlak van vrijheid merk ik wel dat mijn ouders veel vertrouwen hebben in mij. In vergelijking met mijn vrienden mag ik redelijk veel. Ook wanneer er iets mis gaat, zal zij de eerste zijn die mij steunt en moed in praat. Hierdoor is dit thema niet zo een ver-van-mijn-bed-show.

 

Over verkrachting heb ik reeds een boek gelezen. Hier was het slachtoffer wel degelijk het slachtoffer van een verkrachting, waardoor ik de boeken helemaal niet kan vergelijken. In dit boek voelde ik empathie met de (vals beschuldigde) dader, terwijl ik in het andere boek de dader als een kil persoon bekeek en niets liever had dan hij voorgoed in de gevangenis ging.

 

Mijn verwachting waren in het begin redelijk laag. De structuur van het boek is redelijk speciaal, doordat je zowel een inkijk in het leven van de dader krijgt als in het leven van zogezegde slachtoffer. In het begin is dit heel verwarrend, doordat je nog geen weet hebt van de ‘verkrachting’ en dus ook niet op welke manier de personages hun verhaallijnen in elkaar zullen lopen. Later in het verhaal wordt dit allemaal duidelijk en draait het uit op een pracht van een boek.

 

Ik vond dat er zeker genoeg gebeurde in het boek. Het is heel spannend om te weten te komen wat er gaat gebeuren en of de waarheid (dat de verkrachting nep is) aan het licht zal komen. Ook de impact op hun levens door de verkrachting is immens en zorgt ervoor dat het zeker boeiend blijft.

 

Onrealistisch zou ik het boek zeker niet noemen. Dit boek is gerealiseerd op de schrijfster haar eigen ervaringen en hierdoor met heel veel emotie geschreven. Je merkt als het ware hoe verontwaardig ze was tegenover de politie die kost wat kost wilde bewijzen dat haar zoon een verkrachter was en hierdoor geen schaamte kende. Ook vind ik het zeer goed dat ze zowel het meisje haar leven beschrijven, zodat je ook snapt waarom ze loog over de verkrachting. Op die manier is het heel moeilijk om een oordeel te vellen.

 

 

De passage wanneer Dex (‘verkrachter’) in elkaar geslagen wordt op een terras door de vader van het ‘verkrachte’ meisje. Geen enkele andere inwoner reageerde hierop, behalve zijn vriend. Dit wijst erop hoe makkelijk het is om de maatschappij te misleiden. Hij was een verdachte, maar werd al gezien als een dader. De reactie van de vader vind ik wel begrijpelijk, omdat hij ook echt geloofd dat deze man zijn dochter heeft verkracht. Wanneer Dex en zijn moeder aangifte deden bij de politie van deze slagen, zeiden zei dat het zijn eigen schuld was en ze de man begrepen. Hier was ik echt van in shock. De politie die ik ken als mensen die elke inwoner beschermt en rechtvaardig handelt, heeft zo een reactie. Ik begrijp dat ze ook maar mensen zijn en ook zij geloven dat Dex een verkrachter is, maar zelfs moest hij een verkrachter zijn, heeft iedereen recht op bescherming.

 

In het begin vond ik het meisje zeer onsympathiek. Van in het begin weet de lezer al dat zij gelogen heeft over de verkrachting, maar weet je nog niet de rede. Eens ik verder las in het boek begreep ik haar standpunt. Een jongen die je leuk vind en waar je de eerste keer seks mee hebt uit liefde             (althans dat denk je) en je hierna zomaar laat vallen. Ik begrijp dat dit meisje zich ‘gebruikt’ moet voelen. Hier komt nog eens een heel katholieke moeder bij waarvoor maagd blijven tot het huwelijk uiterst belangrijk is. Al deze omstandigheden zorgen ervoor dat je sympathie krijgt met het meisje ondanks haar leugen over de verkrachting. Langs de andere kant wordt Dex zijn leven op zijn kop gezet na deze valse beschuldiging. Hij wordt zo ver gedreven dat hij zelf niet meer wilt leven. De maatschappij aanvaart hem niet meer, dus feesten kon hij niet langer in zijn eigen stad doen. Alsof de blikken van de mensen nog niet genoeg waren, werd hij ook constant gevolgd en lastig gevallen door de politie die kost wat kost de verkrachting willen bewijzen. Zelf zijn eigen gezin ging hieraan kapot. Het gezin houdt onvoorwaardelijk van Dex en steunt hem dan ook doorheen deze moeilijke periode. Hierdoor leef je ook enorm mee met Dex en het hele (hechte) gezin.

 

Ik denk langs de ene kant wel dat deze personages ‘uit het leven gegrepen’ zijn. Overal heb je ‘playboys’ die enkel uit zijn op vrouwen te verleiden en seks te hebben.. Ook meisjes zijn over het algemeen gevoeliger dan de jongens denken, waardoor er een soort van miscommunicatie ontstaat. Voor de jongen is het enkel seks en voor het meisje zoveel meer. Wanneer je na deze ‘vernedering’ als meisje ook nog elke dag te horen krijgt dat je jezelf moet sparen tot het huwelijk, kan het wel zijn dat je een excuus verzint om zelf geen schuld te hebben.

 

Zoals al reeds gezegd is het boek ook enorm emotioneel geschreven, waardoor je inleven in het verhaal zeer gemakkelijk is. Zowel in de familie als Dex als het meisje dat onderdrukt wordt door haar moeder en hierdoor ‘verkrachting’ als de enige uitweg zag.

 

De structuur van het boek is duidelijk eens je het door hebt. In het begin is het moeilijk door de verschillende verhaallijnen die op het eerste zicht niks met elkaar te maken hebben te begrijpen. Later in het verhaal wordt het duidelijk dat dit verschillende perspectieven zijn van de dader en het slachtoffer. Toch moest je er uw hoofd bij houden om te snappen ondanks de boventitels vanuit welk standpunt je aan het lezen was.

 

Het taalgebruik was vrij makkelijk en gesproken, waardoor je u nog net iets meer kon inleven in het verhaal.

 

Ook de locatie is goed gekozen aangezien het gaat om een klein dorpje. Op deze manier creëer je een gezellige en informele sfeer. In het dorp is het ook gebruikelijk dat mensen elkaar goed kennen en hierdoor gaat het nieuws van een ‘verkrachter’ al snel de ronde. Op die manier kon de reactie van de maatschappij nog sterker geuit worden.

 

Het verhaal is waar gebeurd, hierdoor speelt het zich af op die data dat dit voorval gebeurt is. Deze data is belangrijk voor de structuur van het verhaal, om te begrijpen en de nadruk te leggen op hoelang het proces geduurd heeft. Aangezien dat dit zeer recent was, is de tijd van het verhaal hetzelfde als nu. Ik denk dat dit logisch is aangezien dat verkrachting of beschuldiging hiervan nog steeds zeer actueel is.

Alleen maar nette mensen

boek vuijsje

Presentatie1 nette mensen

Verklaring titel

de titel “Boem Paukeslag” geeft weer dat het gedicht handelt over klanken en muziek

Thema gedicht

Het is een creatief gedicht dat in eerste instantie doet vermoeden dat het gedicht gaat over instrumenten, maar het gedicht handelt vooral over de problemen van de politiek. Het centrale thema is dus politiek.

Onderzoek rijm

Indeling van de rijm volgens klankovereenkomst:

gelijke rijm: Het gezin wankelt, de fabriek wankelt

stafrijm: Razen, rennen

onderzoek ritme en metrum

In dit gedicht spreken we van Parlandopoëzie. De snelheid en het volume van het gedicht hangt af van de lettergrootte en de dichtheid van de tekst.

onderzoek het vers en de strofebouw

Het gedicht is een vorm van kunst

onderzoek de beeldspraak

metafoor: hoeren-slangen

personificatie: het gezin wankelt/ de fabriek wankelt/ alle begrippen vallen

onderzoek de stijlfiguren

herhaling: razen, rennen, razen, rennen, razen, rennen

tautologie: razen-rennen

 

1.verteltijd verhalen

• Boudewijn Büch, Goethe in Spijkenisse

5:24:31

• Theun de Vries, De Hand

12:27:42

• Kees van Koten, Schaderapport

12:01:52

• Margot Vanderstraeten, Het Vaccin

17:37:59

2. Rangschikking (1= liefst gelezen)

1. Margot Vanderstraeten, Het Vaccin
2. Boudewijn Büch, Goethe in Spijkenisse
3. Kees van Koten, Schaderapport
4. Theun de Vries, De Hand

 

Bij mij staat het Vaccin op nummer één, omdat dat het enige verhaal is dat mij werkelijk verraste. Wanneer ik een verhaal lees over liefde ga ik meestal uit van een typische roman over een jongen en een meisje. In het begin wordt er weinig prijsgegeven over het hoofdpersonage zelf, maar over haar liefdesleven met twee meisjes. Hierdoor ging ik er vanuit dat het hoofdpersonage een jongen was. Dit verhaal krijgt echter een verrassende wending wanneer je dan ontdekt dat de hoofdpersonage een meisje is. Dit komt niet meteen aan bod in het verhaal en hierdoor beleefde ik de gebeurtenissen van voor het moment dat ik deze informatie te weten kwam opnieuw vanuit een heel ander perspectief. Het stereotiep jongen en meisje wordt in dit verhaal doorbroken. Ik vond dit dan ook een topper aangezien ik wel houd van verhalen die een verrassende wending hebben. Dit verklaart dan ook al meteen mijn keuze voor het tweede verhaal. Hier draait het wel rond liefde van een jongen voor meisje, maar de leeftijd en onderlinge relatie levert toch wel een shockeffect op. De jongen is namelijk een man op leeftijd die over zijn passie voor een boek komt vertellen aan de leerlingen in een klas. Een meisje van de klas intrigeerde hem van de eerste moment. Een relatie tussen een studente en man op leeftijd is natuurlijk zeer onwaarschijnlijk in deze maatschappij. Dit verhaal liet mij even denken over de leeftijdsgrens in verband met liefde. Langs de ene kant zou ik dit vrij snel bestempelen als pervert, maar dan vroeg ik mij af in welke mate het deze man zijn fout was. Liefde is niet bepaald iets wat je kunt tegenhouden. Op deze mannier wekte dit verhaal ook mijn interesse op. Schaderapport is op de derde plaats beland omdat ik het laatste verhaal de hand alles behalve geslaagd vond. Het verhaal Schaderapport vond ik niet slecht, maar was voor mij ook niet echt een blikvanger. Het geflirt op de snelweg vond ik allereerst al iets te langdradig. Het verhaal op zich vond ik wel uniek, maar de schrijfstijl viel mij wat tegen. Ook ben ik niet zo een liefhebber van liefdesverhalen die niet echt een romantisch einde hebben. Da komen we bij mijn laatste keuze: De Hand. Hoewel dit boek ook handelt over een soort liefdesverhaal tussen een ouder en jonger persoon wekte dit verhaal toch een ander effect op dan Goethe in Spijkenisse. Allereerst vind ik de schrijfstijl niet aangenaam aangezien deze eerder oud Nederlands is. Dit was mijn grootste ergernis. Ik moest vaak woorden opzoeken, waardoor ik de concentratie verloor en niet meer volledig in het verhaal zat. Ook vind ik de liefdesverklaring van de student in het begin iets te langdradig. Tot slot, vond ik het einde waarin hij verklaart dat ze maar een van zijn zoveelste liefde was een domper op dit verhaal, omdat ik zoals reeds gezegd echt een aanhanger ben van happy ends.

 

3. structureel analytisch verslag

De titel vind ik heel moeilijk te verklaren vanuit deze tekst. Een vaccin is letterlijk een vloeistof die je gebruikt om iemand in te enten waardoor hij of zij immuun wordt voor bepaalde ziektes. Ik denk dat we de titel eerder figuurlijk moeten interpreteren. Eva is nu al vier jaar samen met Ellen. Ellen scheert over het leven en de dingen heen. Ze is immuun voor de pijn die je bij Melissa detecteerde. Ze heeft geen tijd om zich druk te maken over de eventuele krassen op haar ziel, gesteld dat ze al in een ziel geloofde. Ze is uitermate praktisch en denkt aan de toekomst. Dat is natuurlijk uiterst handig voor Eva, want op die mannier hoeft Eva niet stil te staan bij toekomst. Dit kunnen we terugvinden in de betekenis van vaccin. Ellen is in dit verhaal ‘de vloeistof’ waarmee Eva ingeënt wordt zodat ze immuun wordt voor de schrik van de toekomst en de eventuele krassen die op haar ziel zouden kunnen komen.

Het verhaal gaat over Eva, een meisje die in een welgestelde, residentiële buurt woonde. Ze had een goede vriendin, Melissa, die in de armetierige getto woonde. Volgens haar vader had ze niets te zoeken bij Melissa. Hij was een vader die de wereld van zijn vier kinderen graag binnen zijn lijntjes hield. Eva was de persoon die liever op de achtergrond bleef en zich aangetrokken voelt tot meisjes, tot diepe spijt van haar ouders aangezien ze maar 1 dochter hadden. Eva voelde zich aangetrokken door de aanleg voor spiritualiteit en immaterialisme bij Melissa. Ze leerde Melissa kennen op een drukbezocht privéfeest. Melissa was de zangeres op dat feestje en leek zo fragiel en hulpeloos. Die avond durfde Eva, Melissa aan te spreken over haar groot zangtalent en bracht de avond samen met haar door. Ze brachten hierna zoveel tijd door die voorbijgleed zonder er heuse daden werden gesteld. Ze konden bij elkaar zichzelf zijn. Ondanks hun verschillen waren ze smoorverliefd op elkaar, elk op hun eigen mannier. Eva’s ouders keurden de relatie af en zorgden ervoor dat Eva ingeschreven was aan een universiteit in een andere stad, waardoor ze Melissa veel minder zag en uiteindelijk niet meer. Eva is nu al vier jaar samen met Ellen die totaal het tegenovergestelde van Melissa is. Melissa had een relatie en kinderen met haar basgitarist, maar is gescheiden. Ellen is zeer praktisch en vliegt door het leven. Ze is veel minder fragiel en gevoeliger dan Melissa. Eva denkt ook dat ze nooit meer van Ellen zal houden dan ze van Melissa hield, maar vind het handig dat Ellen over de praktische zaken denkt zodat zij het zelf niet meer moet doen. Eva is helemaal anders bij Ellen dan dat ze bij Melissa was. Eva liep een confrater tegen het lijf op de rechtbank. Deze vertelde haar twaalf jaar later over Melissa. Melissa is gescheiden moet het hoederecht van haar kinderen (waarvan een naar Eva genoemd is) afstaan aan haar man, omdat er op haar geen peil te trekken is. Hierna stelde hij vast dat de grootste liefdes tot de grootste ruzies lijden. Het verhaal is fictie.

Bij dit verhaal hebben we te maken met een medias res. Het is een kortverhaal waarbij je meteen in het verhaal gesmeten wordt. Het motorisch moment van het verhaal ligt wanneerde ouders Eva naar een universiteit in een andere stad stuurde. Hierdoor zag Eva Melissa veel minder en is hun relatie beëindigd. Later heeft ze dan Ellen leren kennen.

We spreken van een intern ondergangsverhaal. Eva is smoorverliefd op Melissa gedurende het hele verhaal. De herinneringen aan Melissa doen haar ook weer hunkeren naar hun relatie, zelfs wanneer ze met Ellen is. We spreken van een dubbelroman, want de verhaallijn van ellen en Melissa spelen zich op een ander tijdstip af, maar worden op dezelfde moment door elkaar verteld. Ook hebben we deels te maken met stream of consciousness, want Eva vergelijkt Ellen en Melissa constant en er wordt ook geschreven wat ze denkt.

De verteller maakt gebruik van retardering. Hij beantwoord pas op het laatste waarom hij na 12 jaar zo helder terugdenkt aan Melissa.

We kunnen spreken van een open einde, omdat het verhaal eindigt met de vraag: “Wat die twee ooit voor elkaar hebben gevoeld, moet de mensheid overstijgen. Want anders snap ik deze pijn niet, U wel?” Het laat ruimte om na te denken over dit soort liefde. We kunnen zelf onze eigen mening invullen.

de kernzin van dit verhaal is: “Het gemis heeft nooit echt pijn gedaan.”Het hoofdthema van het verhaal is liefde, maar ook verlangen, verdriet en gemis.Er zijn ook verhaalmotieven. Zo heeft het verlaten van Melissa te maken met het feit dat hun relatie te fragiel, breekbaar was en daarom startte hij net de relatie met Ellen. Ellen is eerder een praktisch persoon waarbij ze dat probleem nooit zal hebben. Het abstracte motief is vooral liefde.

In dit verhaal hebben we te maken met een vertellende ik-persoon in het begin. Hij beschrijft heelde geschiedenis met Melissa en vergelijkt dit met Ellen. Op het einde hebben we dan eerder te maken met een belevende ik- persoon. Het einde speelt zich dan ook af in het heden en het begin is haar verleden dat ze verteld.

Eva is een persoon die nood heeft aan zekerheid en niet goed beslissingen kan nemen. Dit kunnen we afleiden uit haar relatie met Ellen. Ellen is een praktisch persoon die alle beslissende taken op zich neemt. Zij is diegene die grote beslissingen neemt zoals een kind nemen. Ook al merken we doorheen het verhaal dat ze meer gevoelens heeft voor Melissa is ze toch samen met Ellen. Melissa is eerder een fragiel persoon en hier zou Eva de leidende rol op zich moeten nemen. De voorstelling van Eva is eerder impliciet want je moet haar doorheen het verhaal leren kennen. Ook hebben we te maken met een round character. Dit zegt Eva zelf ook. Ze was een heel ander persoon bij Melissa dan bij Ellen nu. Eva is in dit verhaal de protagonist en de antagonist is Melissa. De tritagonist is dan eerder Ellen. De naam van het personage heeft geen diepere betekenis.

Er is niet echt een verschil in de kalendertijd, maar wel in de uurtijd. Zo springen we van het verleden soms naar het heden of omgekeerd. We hebben ook te maken met een niet-chronologisch verhaal. Er bevinden zich ook flashbacks in het verhaal. De vertelde tijd is ook veel groter dan de verteltijd.

Het verhaal speelt zich enerzijds af in een stad met keurig onderhouden herenhuizen in het zuiden en dan noordelijk deel met afgebladerde gevels en houten verrotte raamwerken in getto’s. Er is een verschil van afkomst tussen Eva en Melissa.

De schrijftaal is voornamelijk tussentaal met niet al te veel moeilijke woorden. Er worden veel adjectieven gebruikt zoals: “Deze buurt was smal en donker met veel afgebladerde gevels en houten raamwerken dat zo verrot was dat het herstellen geen zin meer had.”De auteur maakt zowel gebruik van lange, samengestelde zinnen als korte zinnen die slechts enkele woorden bevatten. Hij heeft een gevarieerde zinsbouw met niet veel herhalingen. Haar vertelstijl is vooral emotioneel wat wel aangenaam is aangezien het een roman is. Soms maakt ze gebruik van de stream of consciousness en soms bevat het dialogen.

We hebben hier te maken met een romantisch kortverhaal. Het enige punt waarvan het verhaal afwijkt van een kortverhaal is dat de schrijfster soms gebruik maakt van langere zinnen terwijl dit niet gebruikelijk is in een kortverhaal.